Biotopen

De bruinrode heidelibel is vaak de eerste glazenmaker die pasgegraven poelen koloniseert (Moore 1991a). Kleine op-drogende poelen vormen het optimale voortplantingsbiotoop (Corbet 1956a), maar voortplanting is ook vastgesteld in langzaam stromende wateren, weelderig begroeide vennen of zelfs licht brak water (Gardner 1950b, Schmidt 1986a, Schorr 1990). De structuur van de vegetatie heeft weinig invloed op het voorkomen, maar plaatsen met veel schaduw worden gemeden.

Bij ons plant de soort zich vooral voort in schaars begroeide ondiepe plasjes, bijvoorbeeld in groeven en natuurontwikkelingsgebieden. Bij verscheidene bezoeken aan de Encigroeve bij Maastricht waren de aantallen tientallen malen hoger dan die van andere heidelibellen (Dijkstra et al. 1998). Dit past in het beeld van een meer zuidelijke verspreiding.

Begeleidende soorten

De bruinrode heidelibel is vooral samen aangetroffen met Aeshnamixta, Sympetrumsanguineum en Sympetrumvulgatum. Tussen bruinrode en steenrode heidelibellen is wel enige ruimtelijke segregatie aangetoond (zie kader bij S.vulgatum). Beide soorten zijn ook vaak voortplantend in dezelfde wateren te vinden, al zijn de aantallen zelden gelijk. In Nederland vertoont het verspreidingbeeld de meeste overeenkomst met dat van Sympetrumflaveolum.

Bron

Auteur(s)

Dijkstra, K.B.

Publicatie

• Nederlandse Vereniging voor Libellenstudie 2002. De Nederlandse libellen (Odonata). Nederlandse Fauna 4: 1-440. Nationaal Natuurhistorisch Museum Naturalis, KNNV Uitgeverij & European Invertebrate Survey-Nederland, Leiden.