Voor het inventariseren van de zeggekorfslak bestaan een inventarisatieprotocol (De Bruyne 2004) en een geïllustreerde handleiding (De Bruyne & Gmelig Meyling 2005). De werkwijze in wat beknoptere vorm is ook te vinden in Gmelig Meyling et al. (2006). In het algemeen geldt dat het waarnemen op het oog sterk de voorkeur heeft boven het nemen van klop- en bodemmonsters. Deze methode zorgt voor de minste verstoring, terwijl hiermee ook het tijdrovende uitzoeken van de monsters overbodig wordt. Voor het vinden van de soort is enige ervaring nodig. Met ervaring is het mogelijk om in het veld al met zekerheid te determineren. Indien men eravring mist kan men betere enkele exemplaren verzamelen ter controle van de determinatie. Zeker indien een nieuwe populatie wordt gevonden die ver verwijderd ligt van reeds bekende populaties, verdient het sterk de aanbeveling enkele individuen te verzamelen en ter controle op te sturen naar een expert. De soort komt meestal in hoge dichtheden voor en het verzamelen van enkele individuen heeft geen invloed op de populatie. De dieren zijn vrijwel het gehele jaar door te vinden, de grootste trefkans ligt echter in de periode vanaf de zomer tot de winter; de grootste aantallen volwassen dieren lijken vooral na de zomer aanwezig. In 2007 bleek dat na een lange periode van grote droogte, weinig of geen zeggekorfslakken konden worden aangetroffen op locaties waar de soort eerder algemeen was. Het inventariseren in langdurig droge perioden is daarom af te raden.

Bron

Auteur(s)

Boesveld, A., Gmelig Meyling, A.W., Bruyne, R.H. de

Publicatie

• Kalkman, V.J. (red.) 2008. De soorten van het leefgebiedenbeleid. EIS-Nederland, Leiden.