Halofiel, maar waarschijnlijk niet halobiont (vergelijk Horion 1959). Stenotope soort van vochtige plekken in stuifzanden en duinen, bij ons praktisch beperkt tot de kust (Krogerus 1932, Lindroth 1974, 1985), maar in het oostelijk deel van het verspreidingsgebied ook veel in het binnenland, altijd op zeer fijn zand, zeer plaatselijk, maar dan niet zelden in grote aantallen (Fedorenko 1996). Vaak samen met Dyschirius impunctipennis, D. neresheimeri,D. obscurus en Bembidion pallidipenne. Volgens Burmeister (1939) leven de dieren in koloniën, vooral op kleine, met kweldergras (Puccinellia) begroeide verhogingen op het zand.

Vangpotten. Groep: H4 (40 series, 2.303 individuen). De soort werd aangetroffen in rietland [27-28] en zilte oevers [31 en 33]. Eurytopie: 3 (PRES = 0,12 en SIM = 0,53). Bodem geen voorkeur. Vocht: 5. Begeleiders: Amara convexiuscula 75% (21,1%), Bembidion femoratum 75% (24,8%), Dyschirius salinus 72,5% (26,4%) en D. thoracicus 72,5% (22,5%).

Bron

Auteur(s)

Turin, H.

Publicatie

• Turin, H. 2000. De Nederlandse loopkevers, verspreiding en oecologie (Coleoptera: Carabidae). Nederlandse Fauna 3: 1-666. Nationaal Natuurhistorisch Museum Naturalis, KNNV Uitgeverij & European Invertebrate Survey-Nederland, Leiden.