De schade aan de bomen wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door de larven. Bladverlies veroorzaakt door bladvraat van de volwassen kevers is verwaarloosbaar (Akers & Nielsen, 1990). De larven voeden zich met het floëem en xyleem van de bomen (Muilenburg & Herms, 2012). Gedurende de ontwikkeling worden vraatgangen gemaakt van 25-125 cm lengte, de kortere in meer resistente bomen, de lange in de gevoeligere soorten. Bij grote aantallen larven of na herhaaldelijke infecties wordt de boom min of meer geringd waardoor de sapstroom stokt en de boom sterft (Barter, 1957).

De Amerikaanse berkensoorten zijn geco-evolueerd met Agrilus anxius en hebben een zekere resistentie opgebouwd tegen aantasting. Hierdoor worden alleen verzwakte bomen geïnfecteerd. De larve van Agrilus anxius kan niet overleven in gezonde bomen (Barter, 1957). De voor Amerika uitheemse Europese en Aziatische berkensoorten zijn veel gevoeliger. Uit veldexperimenten in de Verenigde Staten is gebleken dat 90-100% van de in Nederland inheemse ruwe berk (B. pendula) en zachte berk (B. pubescens) binnen vier jaar na planten door Agrilus anxius zijn geïnfecteerd en dat binnen acht jaar alle bomen zijn gestorven (Nielsen et al., 2011).

Import van deze prachtkever kan dus grote gevolgen hebben voor de Nederlandse berken.

Bron

Auteur(s)

Colijn, E.O.